Golub Babić
Rođen je u Trubaru kod Drvara 7. septembra 1824 g. od oca Ilije i majke Vasilije. Odrastavši najprije se borio protiv turskog zuluma kao hajdučki harambaša u jugozapadnoj Bosni i Tromeđi.
U revolucionarnoj 1848.godini, za vreme Mađarske revolucije, učestvovao je u odredu srpskih dobrovoljaca pod komandom Stevana Petrovića Knićanina u borbama po Vojvodini. Vratio se u Bosnu i 1858 g., učestvuje u Doljanskoj buni gdje mu gine stariji brat Božo. Sve do 1863. godine živi u Slavoniji, u Pakracu, gdje se veći dio porodice Babić preselio kao i mnoštvo naroda iz Bosanske Krajine nakon neuspjeha Doljanske bune.
U zimu 1863. godine dolazi sa porodicom u Đakovo, na poziv biskupa đakovičkog Josipa Juraja Štrosmajera, gdje žive nekoliko mjeseci pod njegovom zaštitom, a potom se preseljava u Srbiju, zbog straha da ga austrijske vlasti ne predaju Turcima, ali i zbog biskupovog pritiska da pređe na katoličanstvo, na šta mu je Golub odgovorio: "Mi smo, baš zbog vjere, ostavili i žene i dječicu, svoj zavičaj i ono malo sirotinje. A kad bi htjeli vjerom prevrnuti, prije bi se poturčili, pa bi u svojoj zemlji živjeli slobodno kao i begovi".
Od 1864. pa sve do 1875 g. živi sa porodicom u Srbiji, u selu Stubline kod Obrenovca, gdje ih je smjestio prota loznički Ignjatije Vasić, pošto je u Srbiju prešao kod Loznice.
Avgusta 1875.g vraća se u Bosnu sa svoja tri brata: Milandžom, Pavlom i Petrom i diže narod na ustanak u Crnim Potocima, između Drvara i Bosanskog Grahova kad je i izabran za vođu ustanika na prostoru jugozapadne Bosne. Već do 15. septembra 1875. godine imao je četu od 25 ljudi, a do kraja mjeseca odred od oko 150 ljudi. Ustanička vojska je svakim danom bivala brojčano jača i bolje naoružana. Ilija Guteša mu je iz Beča poslao 315 pušaka "ostraguša" i 6 centi baruta, koje mu je u Srb donio Simo Banjac. Da bi objedinio rukovođenje borbama na sektoru kojim je rukovodio, formirao je glavnu upravu ustanka: Glavno upraviteljstvo južnobosanskog ustanka, kao centralno rukovodeće tijelo. Vrlo brzo je stekao povjerenje, autoritet i ugled među ustanicima, a na borbenom planu postigao je značajne vojničke uspjehe. Bio je veliki pristalica i pobornik gerilskog ratovanja. Oslobođena je teritorija od Like do Bjelaja (sa Uncem, današnji Drvar) i od Dinare do Livna i Glamoča. Zajedno sa svojim sedamdeset jednim četovođom potpisao je 2.jula1876.g. Proglas za ujedinjenje Bosne sa Srbijom. Kad je 1877. (4. avgusta) doživio vojnički poraz kod Sedla, a ustanak bio ugušen, prešao je u Liku i odatle sve do marta 1878 organizovao manje gerilske napade na Turke u Bosni i Tromeđi. Iste godine izabran je, na ustaničkoj Skupštini održanoj u Tiškovcu, za delegata na Berlinskom kongresu zajedno sa Vasom Vidovićem, ali ne odlazi u Berlin zbog nastojanja Kneževine Srbije da se ničim ne zamjeri Austro-Ugarskoj Monarhiji.Ulazak austrijske vojske i okupaciju Bosne i Hercegovine prihvatio je pomirljivim odnosom i držanjem te se predaje trupama u Srbu. Jedno vrijeme bio je u službi nove vlasti u Bihaću, prihvatajući to kao privremeno i trenutno bolje rješenje od turske vlasti.
Na Nikoljdan, 19. decembra 1910, Vojvoda Golub Babić umro je u Sarajevu, u 87-oj godini. Nepoznati autor nekrologa napisao je: "Od rane svoje mladosti s oružjem u ruci borio se za svoju potištenu braću. Nije bilo oružanog pokreta u kome on nije sudjelovao..."
Nikica M.Grubor
"Golub" 1903.
